Telewizja państwowa, inaczej zwana publiczną, stanowi – jak sama nazwa wskazuje – własność państwa i podlega decyzjom jego przedstawicieli. Z kolei telewizja komercyjna jest to stacja posiadana i finansowana przez prywatnego właściciela. Jednak źródło finansowania i własność to nie jedynie kryteria różniące te dwa rodzaje telewizji. Inaczej kształtują się również cele ich działania. Zadaniem telewizji komercyjnej, jako inwestycji prywatnego kapitału, jest głównie zarobek. Cel ten osiąga się poprzez zebranie jak największej rzeszy widzów dzięki atrakcyjnej ramówce oraz poprzez dochody z reklam. Z kolei telewizja państwowa nie stawia sobie za cel głównie osiągania zysków, a raczej realizowanie określonej misji społecznej, tj. propagowanie wartości moralnych, kulturowych i edukacyjnych, z uwzględnieniem potrzeb obecnych na terenie kraju mniejszości. Co ciekawe, w niektórych krajach telewizja państwowa w ogóle nie funkcjonuje. Należy do nich np. Izrael. Z kolei przykładem publicznej stacji telewizyjnej o wiodącej roli jest brytyjska telewizja BBC, która stanowi największą tego typu korporację na świecie. W Polsce charakter telewizji państwowej ma Telewizja Polska, która sukcesywnie rozszerza swój asortyment nadawczy (obecnie osiem kanałów). Z kolei prywatne stacje telewizyjne w naszym kraju pojawiły się w latach 90. ubiegłego wieku. Jedną z najwcześniejszych, a przy tym nieprzerwanie działających, jest Telewizja Polsat.